„Powiedz ludziom, że kocham ich, że się o nich wciąż troszczę…
Jeśli zeszli już z Moich dróg, powiedz, że szukam ich…”
Człowiek nosi w sobie obraz Boga[1]. Świadczy to o niepowtarzalności i wielkiej godności osoby ludzkiej. Każda z nich, upragniona i oczekiwana przez Stwórcę, wpisana jest w Serce Odwiecznej Miłości[2]. Prawdę tę przypieczętowuje sakrament chrztu świętego, który, wszczepiając człowieka w Mistyczne Ciało Chrystusa, czyni go przybranym dzieckiem Bożym.
Skoro osoba ludzka ma swoje źródło w Miłości, jest ona takim dobrem, że właściwe i pełnowartościowe odniesienie do niej stanowi tylko miłość[3]. Uporządkowana miłość siebie, warunkująca zdrowe relacje międzyludzkie, powinna zatem opierać się na przyjęciu obiektywnej prawdy, iż człowiek jest jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg zapragnął dla niego samego[4].
Siostra Boskiej Opatrzności – żywym znakiem Miłosiernej Opatrzności Boga
Współczesny człowiek, coraz bardziej osamotniony i pozostawiony samemu sobie, często cierpi z powodu wewnętrznej pustki i utraty sensu życia. Niekiedy usiłuje on ukrywać swój stan pod maską arogancji i buntu czy też całkowitej ignorancji wobec wszystkiego i wszystkich. W rzeczywistości jednak postawy te wskazują na głód miłości i zrozumienia, zwłaszcza w obliczu konsekwencji własnych błędów i przeżywanych życiowych dramatów.
Gdy człowiek poszukuje kontaktu z osobą konsekrowaną, oznacza to, że pragnie poznać prawdę o samym sobie i szuka uzdrowienia w Bogu, choć często nie jest tego świadomy. Obecność ta jest potrzebna szczególnie wtedy, gdy godność i wartość osoby ludzkiej zostały w jakiś sposób przysłonięte w oczach człowieka, który doświadczył poniżenia i zranienia. W takiej sytuacji siostra prowadząca dialog dzieli z nim ciężar cierpienia i pomaga w kroczeniu drogą wewnętrznego uzdrowienia. Spełnia ona wobec osoby cierpiącej dwie ważne funkcje: autentycznego świadka Chrystusa oraz twórcy prawdziwie ludzkiego kontaktu międzyosobowego.
Siostra staje się zatem osobą, która z jednej strony przyjmuje postawę słuchania, akceptacji i współczucia, z drugiej zaś – realnego spojrzenia na problem. Jest wezwana do tego, by wspierać człowieka cierpiącego w procesie wewnętrznego uzdrowienia, którego za jej pośrednictwem dokonuje sam Chrystus.
Powołanie siostry Boskiej Opatrzności jest wezwaniem do stawania się żywym znakiem Miłosiernej Opatrzności Ojca na wzór Jezusa Chrystusa, który niestrudzenie szuka człowieka, podnosi go z wszelkiej nędzy, przebacza mu i obdarza pełnią Swojego Życia.
Poprzez osobisty dialog z człowiekiem cierpiącym siostra Boskiej Opatrzności pomaga mu spojrzeć w prawdzie Miłosiernej Miłości na swoje doświadczenia i sytuację życiową. Poprzez serdeczną obecność oraz słowo nadziei i pociechy stara się ona bardziej przybliżyć do człowieka i jego problemów. Pomaga mu w odnalezieniu sensu życia, doprowadzając go do osobowego spotkania z miłosiernym i kochającym Bogiem.
Należy również podkreślić szczególną rolę siostry Boskiej Opatrzności w przygotowaniu ludzi do zjednoczenia się z Jezusem we wspólnocie Kościoła. Wielu z nich, szczególnie doświadczonych zranieniem, oczekuje od niej odpowiedzi na niepokojące pytania, a także potrzebuje życzliwego wsparcia w rozwiązaniu problemów, z którymi nie można pozostać samemu, bez pomocy drugiego człowieka[5]. Siostra w sposób szczególny wezwana jest do tego, aby na wzór doskonałej Miłości być razem z tymi, którzy często szukają własnej tożsamości pośród zmagania, walki i błądzenia. W ten sposób relacje opierają się na wzajemnym zaufaniu, pomagającym dotrzeć do „rdzenia” egzystencji osoby i pomóc jej odnaleźć się w swoim człowieczeństwie. Dlatego istotnym przymiotem siostry prowadzącej rozmowę indywidualną jest osobowe zaangażowanie, wyrażające się w postawie otwarcia i gotowości służenia.
Wspierając drugiego człowieka w drodze do osobowego spotkania z Bogiem, siostra uczestniczy w świadectwie Chrystusa, objawiającego ludziom miłość Ojca[6]. Staje się w ten sposób żywym znakiem Miłosiernej Opatrzności. Serdeczny, oparty na przyjaźni dialog, połączony z rozważaniem Słowa Życia, jest wielką łaską, pozwalającą usłyszeć na nowo poruszające do głębi wyznanie Boga: „Ukochałem cię odwieczną miłością”[7]. Dotknięcie Boga, obecnego w Jego Słowie i osobie siostry, wyzwala w osobie zranionej pragnienie czynnej odpowiedzi na Miłosierną Miłość. Odpowiedzią tą jest dążenie do zjednoczenia z Bogiem we wspólnocie Kościoła.
Człowiek, który poprzez Słowo Boże i ludzkie rozpoznał w Chrystusie Miłosierną Opatrzność Ojca, zaczyna pojmować swój grzech jako wykroczenie przeciw Jego Miłości, raniące naturę oraz osobowość własną i bliźnich wskutek słów, czynów i postaw przepojonych egoizmem. Sam Chrystus traktuje grzeszników ze szczególną delikatnością i współczuciem, gdyż, przytłoczeni winami, potrzebują światła i ciepła Jego uzdrawiającej Miłości[8]. Uprzedzające Miłosierdzie Jezusa kieruje człowieka na drogę nowego życia, początkiem której jest ponowne odkrycie i przeżycie Sakramentu Pokuty i Pojednania w najgłębszej jego istocie[9].
Spotkanie z Miłosierną Miłością rodzi postawę autentycznego nawrócenia. Kto bowiem doświadcza ojcowskiego objęcia, z jakim Bóg tuli do Serca marnotrawnego syna[10], nie pragnie niczego innego, jak tylko przebywania w bliskości swego Zbawiciela. Jedynie On, przygarniający człowieka w momencie rozgrzeszenia, jest dla niego Źródłem łaski, wytryskującej ku życiu wiecznemu[11]. Mocą tej łaski zostawia on za sobą bolesną przeszłość, aby móc na nowo budować własne człowieczeństwo na fundamencie uzdrawiającej Miłości Boga.
s. Danuta Bednarek SBO
[1] Por. Rdz 1, 26.
[2] Por. Iz 49, 16.
[3] K. Wojtyła. Miłość i odpowiedzialność. Lublin 1982 s. 42n.
[4] KDK 24.
[5] Zob. Listy pasterskie Episkopatu Polski. 1945-1974. Paryż 1975 s. 804. W: S. Łabendowicz. Formacja
katechetów. Lublin-Radom 1994 s. 152.
[6] Por. J 3, 11.32n.
[7] Por. Jr 31, 3.
[8] Por. Łk 5, 31.
[9] Jan Paweł II. Orędzie na XIV Światowy Dzień Młodzieży. Ojciec miłuje was. Kielce 1999 s. 4n.
[10] Por. Łk 15, 20.
[11] Por. J 4, 14.